Życie osoby zmagającej się z Mózgowym Porażrniem Dziecięcym naznaczone jest nieustanną walką, walką na wielu płaszczyznach, nie inaczej w życiu głównej bohaterki filmu.
Melody chce być, jak każda dziewczyna w jej wieku
Melody Brooks. bo o niej mowa, jak każda nastolatka. Marzy o tym, by żyć tak, jak one — nosić sukienki, robić sobie makijaż, czy doświadczyć pierwszego pocałunku z chłopakiem. Ma jednak utrudnione zadanie, bo ze swoim "pakietem szczęścia" w "gratisie", otrzymała to, że komunikacja z nią jest możliwa przez pismo obrazkowe. Przez co musi ciągle udowadniać to, że nie jest niepełnosprawna także intelektualnie, bo przecież u wielu ludzi zdrowych. Niepełnosprawność ruchowa z automatu, łączy się z niepełnosprawnością intelektualną.
Potencjał dostrzeżony & jawna dyskryminacja połączona z odrzuceniem
Potencjał Melody dostrzega praktykantka, która odbywa praktyki nauczycielskie w szkole specjalnej, do której uczęszcza nastolatka. Owocuje to, tym, że namawia ona rodziców dziewczyny, by mogła ona raz w tygodniu, uczęszczać do szkoły ze zdrowymi rówieśnikami. Chyba, jak u każdego dziecka z niepełnosprawnością początkowo przez jednego z rodziców, przemawia chęć schowania swojej pociechy "pod kloszem" - tylko po to, by ją chronić przed zranieniem i rozczarowaniem. Koniec końców Melody dopina swego i raz w tygodniu uczęszcza na lekcje ze zdrowymi rówieśnikami. Budzi to sporą dezaprobatę wśród uczniów oraz nauczycieli, bo przecież dla takich osób z powyginanymi od spastyki kończynami, nie ma miejsca w normalnej szkole, normalnym środowisku, bo przecież na pewno, jest niespełna rozumu i brudzi szkolne mury. Z tego samego też powodu początkowo zostaje zdyskwalifikowana mimo 100% prawidłowych odpowiedzi w teście kwalifikacyjnym. Z członkostwa w drużynie, w międzyszkolnym konkursie wiedzy. Czy w końcu jej osoba zostanie zauważona w należyty sposób, obejrzyjcie sami i się przekonajcie 😉.
Co mnie łączy z główną bohaterką?
Już to mówiłem, ale może, ktoś pierwszy raz trafi na mojego bloga 😎. W każdym filmie, czy to książce, w której bohaterem, jest osoba z "pakietem szczęścia". Szukam punktu wspólnego, nie inaczej było i w tym przypadku. Niejednokrotnie podczas oglądania filmu, z moich oczu popłynęły łzy. Choć nigdy nie doświadczyłem odrzucenia ze strony rówieśników. To chronienia "pod kloszem" oraz dyskryminacji ze strony jednego z nauczycieli w szkole policealnej ze względu na mój "pakiet szczęścia" - zostałem porównany do osoby, która choruje na guza mózgu. Mam tylko nadzieję, że ten nauczyciel już trafił na mojego bloga. A czytając go, przekonał się, jak bardzo się mylił, co do mojej osoby. Bo to, że nie mam idealnego ciała i skrótu naukowego przed imieniem i nazwiskiem, nie czyni mnie z automatu, kimś gorszym. Podobnie, jak Melody wywalczyłem sobie to, by ten "klosz" został potłuczony oraz, by zaczęto, liczyć się z moim zdaniem oraz bym mógł żyć tylko na moich zasadach. W filmie nie brakuje ujęć, które idealnie, oddają emocje osoby, zmagającej się z Mózgowym Porażeniem Dziecięcym oraz to, co pod ich wpływem z ciałem, potrafi zrobić spastyka.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz